Gazze’de, Filistin’de yaşananlar yalnızca bir savaş değil; adı konmuş, belgelenmiş ve bütün çıplaklığıyla ortada duran bir soykırımdır. Üstelik bu soykırımın en ağır yükünü yine kadınlar ve çocuklar taşımaktadır. İsrail’in iki yıla yaklaşan saldırılarında katledilenlerin yüzde 70’ini kadınlar ve çocuklar oluşturuyor. Bu rakam bile tek başına vahşetin boyutlarını anlatmaya yeter.
Bombardıman altındaki kadınlar, bir yandan enkaz yığınlarının arasında yaşam mücadelesi verirken, diğer yandan çocuklarını açlıktan, hastalıktan, soğuktan korumaya çalışıyor. Sağlığa erişim yok, ilaç yok, hijyen yok… Hamile kadınlar kansızlık ve gebelik zehirlenmesiyle ölümün kıyısında yaşıyor. Doğum sancısı çeken kadınlar, gerekli medikal destek sağlanmadığı için göz göre göre ölüme terk ediliyor. İsrail’in “özgürleştirme” kılıfıyla yaptığı propagandaların tam aksine, Filistinli kadınların hayatı cehenneme çevriliyor.
Bugün bu tabloya bakarken yalnızca Filistin’i görmüyoruz. Tarihten bugüne uzanan bir zincirin halkalarını görüyoruz. 6-7 Eylül 1955’te İstanbul’da Rum, Ermeni, Yahudi yurttaşlara yönelik pogromun 70. yıldönümünde, o günün mağduru kadınlarla bugünün Filistinli kadınları aynı acının ortak tanıklarıdır. Mahsa Amini için sokaklara çıkan İranlı kadınlarla, Rojava’da kazanımlarını savunan Kürt kadınlarla, IŞİD’in vahşetine direnen Ezidi kadınlarla, Alevi kadınlarla, Filistinli kadınların mücadelesi tek bir çizgide birleşmektedir. Bu çizgi, erkek egemenliğine, sömürgeciliğe, emperyalizme ve soykırıma karşı onurlu direniş çizgisidir.
Türkiye’nin tutumuna bakınca, iktidarın sözde “kınama”larla yetindiğini görüyoruz. AKP-MHP hükümeti, Filistin halkının çektiği acıları timsah gözyaşlarıyla izlemekle yetiniyor. İsrail ile ticari, askeri, diplomatik ilişkiler sürüyor; petrol sevkiyatı devam ediyor; limanlar İsrail gemilerine açık tutuluyor. Bir yanda sokakta Filistin için ses çıkaranlar gözaltına alınıyor, diğer yanda İstanbul’da İsrailli silah tüccarları kırmızı halılarla ağırlanıyor. Bu açıkça bir çelişki değil, utançtır. Bu ülkenin halkı, iktidarın ikiyüzlülüğünü görüyor.
Bugün kınamanın, hamasetin zamanı değil. Bugün somut yaptırımların zamanıdır. İsrail’e tam ambargo uygulanmadan, askeri ve ticari ilişkiler kesilmeden, petrol sevkiyatı durdurulmadan yapılan hiçbir açıklama inandırıcı değildir. Çünkü Filistin’in ihtiyacı kınama değil, gerçek dayanışmadır.
Kadınlar olarak biliyoruz ki, barışın adı bu coğrafyada eşit ve özgür bir yaşam kurabilmektir. Filistinli kadınların direnişi, bizim de direnişimizdir. Onların sesine ses, mücadelesine omuz vermek insanlık borcumuzdur. Bugün susmak, yarın aynı karanlığın hepimizin kapısını çalmasına davetiye çıkarmaktır.
